Ingrid Betancourt
De bevrijding van Ingrid Betancourt houdt me (net zoals de halve wereld) al enkele dagen bezig. Typisch hoe sommige mensen zulke natuurlijke charismatische personages kunnen zijn. Zo krachtig om haar te zien. Iets wat velen niet van haar zullen verwachten na 6 jaar jungle.
Natuurlijk zijn hier allerlei psychologische theorieën aan ten grondslag en zal Betancourt heus ook mindere tijden gaan beleven. Het feit dat men nu al kan zien dat ze wat terugkrabbelt op haar opmerkingen tav het presidentschap.
Maar hoe kan iemand zo sterk en krachtig deze hel overleven?
Mijn visie is een sterk geloof in haar uiteindelijke vrijlating, het geloof dat alles een reden heeft. Ze zal ongetwijfeld (zoals ze zelf ook beschrijft), helse momenten hebben beleefd waarin ze zich liever dood dan levend wenste.
Iedereen staat versteld hoe Betancourt strijdig tevoorschijn komt, sympathie heeft voor haar gijzelnemers, familie’s van andere gegijzelden bezoekt, krachtige toespraken houdt, scholing wil regelen voor gegijzelden en voor ex FARC leden, de president van Frankrijk hier om toestemming voor vraagt. Het is een wonderbaarlijk schouwspel. Ik heb het idee dat zij zes jaar lang met niets anders is bezig geweest dan haar vrijlating en wat zij na haar vrijlating zou willen doen. Zoals ik al eerder schetste zal na dit krachtig optreden heus ook een periode van verwerking optreden.
Een mooi krachtige vrouw, waar van ik vurig hoop dat ze haar bezieling blijft volgen en blijft strijden voor een wereld waarin gelijke rechten een hoogste prioriteit zijn en geweld niet de manier is om het onderhandelingsgesprek aan te gaan.
